Θλίψη και οργή

Θλίψη για το παλληκαράκι, οργή για τον δολοφόνο.
Θλίψη για τις καταστροφές, οργή για τους καταστροφείς και τους πλιατσικολόγους.
Κράτος και Βία προχωρούν σφιχταγγαλιασμένοι και ακολουθεί το Χάος.
Θλίψη γιατί παραδίδουμε τα παιδιά μας απαίδευτα σε μιάν ανάλγητη κοινωνία και οργή γιατί η κοινωνία είμαστε εμείς και κοιτάμε τηλεόραση στρογγυλοκαθισμένοι στον καναπέ.
Θλίψη και οργή γιατί αντί να κάνω κάτι εγώ, περιμένω έναν Μεσσία να με λυτρώσει, βουτώντας όλο και πιό πολύ στον μικρόκοσμό μου.

Ονειρο φθινοπωρινής μέρας

Ονειρεύομαι πως ένα πρωί θα ανοίξω τα μάτια μου και θα έχουν εξαφανιστεί όλα μου τα προβλήματα. Θ΄ανακαλύψω ότι υπάρχει κάποιος που σήκωσε από πάνω μου όλο το βάρος που κουβαλώ. Μόνο που τότε η ζωή δεν θάναι πιά δική μου. Κι έπειτα δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να ζήσω χωρίς βαρβάρους, οι άνθρωποι αυτοί είναι μιά λύση. Συνεχίζω να βαδίζω και προσπαθώ να απολαμβάνω τη διαδρομή ακόμη κι όταν αυτή είναι άσχημη, ψάχνοντας μικρούς κρυμμένους θησαυρούς. Κάποια στιγμή ελπίζω να αγγίξω αυτό που λαχταρά η ψυχή μου.

Δύσκολες μέρες

Βυθίζομαι συνειδητά. Δεν μπορεί, δεν θέλει ή δεν αντέχει να με καλύψει; Και εμένα γιατί να με νοιάζει; Σημασία έχει ότι είμαι ακάλυπτη. Αυτολύπηση. Επαναλαμβάνω διακρώς μηχανικά: Είσαι γερή, είσαι δυνατή, δεν επιτρέπεται να κλαίγεσαι. Όλα στον αέρα και τα προσωπικά και τα επαγγελματικά. Ευτυχώς υπάρχουν οι φίλες, στήριγμα ακλόνητο. Ευτυχώς υπάρχουν τα παιδιά, σε τραβούν θέλοντας και μη προς το μέλλον.

Απούσα

Είμαι απούσα από αυτά που συμβαίνουν. Ένα μήνα μετά από την τελευταία ανάρτηση είμαι δυόμισυ κιλά πιό αδύνατη, έχω συνειδητοποιήσει πλήρως ότι ζω τυχαία μετά από ένα ανεξήγητα χαζό τροχαίο που είχα και στο οποίο δεν έφταιγα καθόλου και αναρωτιέμαι αν με φοβίζει ο εαυτός μου, η μοναξιά, ένας χωρισμός που τον βλέπω νά 'ρχεται, η αντίδραση των παιδιών ή η αδυναμία του να αποφασίσω το τι πραγματικά θέλω. Όλα ρευστά και στα προσωπικά μου και στα επαγγελματικά. Τουλάχιστον αύριο θα είναι μιάν άλλη μέρα.

Ερωτήσεις και απαντήσεις

Συνεχίζω με χαλαρούς ρυθμούς. Η ζυγαριά έχει κολλήσει για λίγες μέρες στα 81.4-81.6, αλλά δεν ανησυχώ. Θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσω ακάθεκτη.
Eδώ και κανένα μήνα με τριβελίζει το παρακάτω ερώτημα: Μήπως προτιμώ να με απορρίπτουν για τα κιλά μου και όχι για την προσωπικότητά μου και γι΄αυτό αντιστέκομαι; Δηλαδή απαντημένο τόχω, αλλά είναι εύκολο να λες "σ΄όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε", δύσκολο να το εννοείς. Και ποιοί και πόσοι είναι αυτοί που θα με τσούξει να με απορρίψουν; Ο εξής ένας; Και μήπως τελικά όταν αγαπάς πρέπει και να συγχωρείς και να μην θέλεις τον άλλο στα μέτρα σου; Ανέκαθεν πίστευα πως μιά από τις πιό οδυνηρές εμπειρίες του ανθρώπου είναι η απομυθοποίηση των μύθων του. Η πιό οδυνηρή, μακράν από όλες τις υπόλοιπες, ο θάνατος αγαπημένων προσώπων. Αυτό που μένει στο τέλος είναι τι μαθαίνει κανείς από όλα αυτά, αν μπορεί να τα μετουσιώσει σε γνώση. Γιατί σε όλα τα σχολεία για να μάθεις πρέπει να πονέσεις. Κοινοτυπίες...

Διακοπές

Έλειψα μερικές μέρες και αναζωογονήθηκα. Η μαυρίλα των τελευταίων ημερών εξαφανίστηκε. Ασφαλώς και δεν έκανα όλα αυτά που ήθελα, προσπάθησα όμως να αφιερώσω χρόνο σε αυτά που μου αρέσουν και για πρώτη φορά μετά από χρόνια δεν μελαγχόλησα γυρίζοντας στη δουλειά. Έπειτα λίγο τα μπάνια, λίγο η καλή μου διάθεση και το στομάχι μου έχει κλείσει. Είμαι σταθερά την τελευταία βδομάδα κάτω από 83kgs. Αυτά τα δυό-τρία κιλά είναι φοβερό πόση αισιοδοξία και δύναμη μου έδωσαν, νιώθω ικανή για σχεδόν τα πάντα. Το φαγητό είναι απόλαυση στο βαθμό που δεν μας στερεί άλλες απολαύσεις, το φαγητό δεν πρέπει να είναι καταφύγιο. Τα γράφω για να τα διαβάζω και να παίρνω δύναμη για να συνεχίσω.

Σκιές

Και έρχεται η ώρα που καταλαβαίνεις πως βαδίζεις πάνω σε έδαφος σαθρό, κι από στιγμή σε στιγμή μπορεί να βουλιάξεις. Κοιτάς γύρω και δεν υπάρχει τίποτε να πιαστείς, βλέπεις μόνο κι άλλους να περπατούν μαζί με εσένα και να προσπαθούν να γλιτώσουν, ο καθένας τον εαυτό του. Περπατάτε όλοι αργά, με το κεφάλι σκυμένο, εγκλωβισμένοι σε ένα σύννεφο σιωπής. Η παραμικρή κίνηση εκτός ρυθμού, ακόμη κι ένα μικρό παραπανίσιο βήμα, ο παραμικρός θόρυβος, ακόμη κι αυτός ενός αναστεναγμού, θα έχει σαν συνέπεια να ανοίξει η γη και να σας καταπιεί. Αν υπάρχει κανείς να σας βλέπει από μακριά δεν θα μπορεί να διακρίνει αν είστε ζωντανοί ή νεκροί, κινούμενες σκιές να περπατάτε αέναα στο πουθενά. Κι εκεί που αναρωτιέσαι πόσο ζοφερή είναι η πραγματικότητα σου η εσωτερική σου φωνή σου ψιθυρίζει ως άλλη Winnie: Another happy day. Επειδή μπορείς να δεις τον ορίζοντα κάπου στο βάθος και μόνο γι' αυτό.

Αντί σχολίου

Κυβίστηση (κοινώς τούμπα)

Όταν η ζωή σου έρχεται ανάποδα κοιτάς τι μπορείς να περισώσεις και προχωράς. Το θέμα είναι όταν έχεις εσύ την επιλογή να την κάνεις την κυβίστηση ή όχι; Θα προσγειωθείς εκεί που είχες υπολογίσει ή επειδή είσαι λίγο στρουμπουλή μπορεί μετά την τούμπα να αρχίσεις να κυλάς στην κατηφόρα και να μην μπορείς να σταματήσεις; Από την άλλη είναι καλό που και που να βλέπεις τον κόσμο ανάποδα, έστω και προσωρινά ξεκολλάς από το τέλμα και σου αποκαλύπτεται μιαν άλλη πραγματικότητα.

Λόγοι για να υποστηρίζεις μια ομάδα

Χτες λόγω φωτιάς μου κόπηκε η όρεξη κι έτσι άνοιξα την τηλεόραση για να δω ποδόσφαιρο και να ηρεμήσω (ναι παρακολουθώ και στο παρελθόν έπαιζα κιόλας). Υποστήριζα την Τουρκία γιατί μου αρέσει ο Φατίχ Τερίμ, τον βρίσκω γνήσιο οθωμανό, έχει μια ανατολίτικη αρχοντιά ο τρόπος που στέκεται και κινείται, ακόμη και το ξεκούμπωτο στο μπούστο πουκάμισο, σε αντίθεση με το ξενέρωτο μοντέλο Λεβ. Υποστήριζα την Τουρκία γιατί όπως λέει και το δεκάχρονο καμάρι μου για να παρακολουθήσεις έναν αγώνα πρέπει να είσαι με κάποιον, αλλιώς βαριέσαι. Στην ερώτηση γιατί να είμαστε με την Τουρκία η απάντηση ήταν αποστομωτική: εκεί κάποτε ζούσαν οι πρόγονοί μας. Το παιδί ξέρει τα περί "συνωστισμού" στην προκυμαία όπως και ότι η οικογένεια του παππού θρήνησε θύματα. Διαισθάνεται όμως πως μπορούν να ζήσουν αρμονικά πολλές "φυλές" σε έναν τόπο. Το ζει κάθε μέρα καθώς η κυρία που το φροντίζει όταν λείπω από το σπίτι είναι αλλοδαπή. Το ζει όταν βλέπει τους "πολωνούς" της γερμανικής ομάδας και τον "βραζιλιάνο" της τουρκικής να μην κάνουν ούτε μιά προσπάθεια να ψελλίσουν στίχους του εθνικού ύμνου της ομάδας της "πατρίδας" τους. Η παγκοσμιοποίηση σε όλο της το μεγαλείο.
Σήμερα υποστηρίζουμε τη Ρωσία. Για δύο λόγους: πρώτον γιατί ο Γκους Χίντινγκ είναι από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο (και σίγουρα καλύτερος από τον Αραγονές) και δεύτερον γιατί ήταν σύμμαχοί μας κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα το 1821 εναντίον των προαιώνιων εχθρών μας, των Τούρκων! Μην προσπαθήσετε να βγάλετε νόημα, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Η δίαιτα των φτωχών και των ανήμπορων λέγεται πείνα

Σκεφτόμουν πολύ, όλο αυτό με τη διαίτα και πόσο τελικά επηρεάζει τη ζωή μου. Ήμουν μάλλον στις μαύρες μου και θυμωμένη με το σύντροφό μου. Προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι θέλω να νιώθω τη συμπαράστασή του και την αγάπη του και όχι να βλέπω την απόρριψη στο βλέμμα του. Αλλά η πραγματικότητα έρχεται και σε χαστουκίζει με ειδήσεις που στενοχωρούν (μετάφραση μέρους) και ειδήσεις που σοκάρουν.
Το να ασχολείσαι με το μικρόκοσμό σου και να μην βλέπεις τι γίνεται γύρω σου είναι πολύ εύκολο. Το δύσκολο είναι να καταλαβαίνεις πόσο τυχερός είσαι που έχεις επιλογές.

Διαπιστώσεις-απορίες 1

Έχουν περάσει τέσσερεις μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα, γιατί τελικά το γράψιμο δεν με βοήθησε στο να αδυνατίσω. Και πώς να με βοηθήσει όταν εγώ δεν ξέρω τι θέλω; Χτες μιά ερώτηση του συντρόφου μου, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω αισθάνομαι πως με πιέζει αφόρητα, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως δεν τελικά δεν έχω απάντηση στο γιατί δεν αδυνατίζω. Δεν ξέρω, δεν μπορώ, δεν θέλω, όλα παίζουν για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Αν λοιπόν δεν απαντήσω στο ερώτημα, μοιραία κάθε προσπάθεια που (δεν) κάνω θα πέφτει στο κενό. Έχει δίκιο όταν μου λέει πώς δεν είναι στις προτεραιότητές μου. Το αδυνάτισμα έχει να κάνει με τη σχέση μας και με την αυτοπεποίθησή μου. Οφείλει να είναι μαζί μου και να με αγαπάει επειδή τον "ανέχτηκα" πασίχοντρο για δώδεκα χρόνια; Και τώρα τον τιμωρώ για την κρίση που πέρασε η σχέση μας μόλις εκείνος αδυνάτισε;
Στο μεταξύ η ζυγαριά ανεβαίνει γρηγορότερα κι από την τιμή του πετρελαίου στις διεθνείς αγορές. Σήμερα πρωί σταμάτησε στα 85.1 kgs. Παρατηρούνται δυσκολίες στην αναπνοή, κατά το δέσιμο των κορδονιών και ένας "γλυκός" πόνος στη μέση όταν ξαπλώνω.

Αποτυχία...

Ο στόχος δεν επετεύχθη:
Ο χωρίς καμμία δικαιολογία λόγος είναι ότι όταν ξεκινώ δίαιτα στο τέλος της ημέρας με πιάνει λύσσα και τρώω σα να είμαι σίγουρη πως δεν θα ξαναφάω. Τρώω τα πάντα και ασταμάτητα: αρμυρά, γλυκά, μαγειρευτά, ωμά, ψητά, νόστιμα και άνοστα είτε πεινάω είτε δεν πεινάω. Σηκώνομαι και κατευθύνομαι στο ψυγείο σαν υπνωτισμένη. Βλαστημώ που δεν αγόρασα περισσότερα από το super-market.
Χτες δεν έγραψα γιατί ντρεπόμουν που όχι μόνο δεν έχασα αλλά πήρα κιόλας αυτές τις ημέρες ένα ολόκλήρο κιλό. Θα ξαναβάλω τον αρχικό στόχο: 81.9 kgs μέχρι την Δευτέρα 18/2.
Έχω κάποια κόλπα στο μυαλό μου, πρέπει να ενεργοποιήσω μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών μου και να τα εφαρμόσω με συνέπεια.

Εισαγωγή

Η ιδέα του να γίνω blogger με τριβελίζει καιρό. Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή μου αρέσει να γράφω και να διαβάζομαι. Ίσως γιατί έχω ανάγκη από φωνές συμπαράστασης όταν αρχίζω κάτι ή κραξίματος όταν έχω επιφυλάξεις. Επιζητώ την έξωθεν καλή μαρτυρία. Φύσει ανασφαλής. Παλιότερα και μέχρι πριν από τέσσερα περίπου χρόνια πίστευα πως είμαι δυνατή. Οδυνηρή έκπληξη η ανακάλυψη πως και ένα φύλλο δέντρου σε συνθήκες ανεμοθύελλας έχει μεγαλύτερες αντιστάσεις από εμένα. Έφτασα στον πάτο του βυθού (μην φανταστείτε τίποτε άπατα, δυό-τρία μέτρα κάτω) και τώρα αφού πάτωσα βγαίνω ξανά στην επιφάνεια με ορμή. Έτοιμη να αλώσω την τελευταία terra igognita. Το τελευταίο σύνορο που πρέπει να πέσει, τα κιλά μου, 83 στον αριθμό (η ζυγαριά μου χαρίστηκε το πρωί και έγραψε 82.9). Το ύψος μου περίπου 1,60 μ. σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση έχει αποτελέσει άλλοθι για εξυπναδούλες του τύπου δεν είμαι χοντρή, είμαι κοντή. Τέρμα τα ψέματα. Δεν μου αρέσει η εικόνα μου στον καθρέφτη. Η λύση δεν είναι να μην κοιτάζομαι. Η λύση δεν είναι να τραβώ τις οικογενειακές φωτογραφίες για να μην απαθανατίζομαι.

Κάθε δίαιτα αρχίζει Δευτέρα. Εγώ άρχισα από σήμερα Παρασκευή. Ίσως γιατί ακολουθεί ένα δύσκολο Σαββατοκύριακο με τραπέζωμα το Σάββατο και παιδικό πάρτυ την Κυριακή. Θα τα καταφέρω. Είμαι έτοιμη. Δεν μου αρέσει πιά το σώμα μου. Είναι ψέμα το ότι τα κιλά μου δεν με εμποδίζουν να κάνω πράγματα. Θέλω να ξανακάνω σκι και αναρρίχηση. Θέλω να ευχαριστιέμαι καλύτερα το σεξ. Θέλω να έχω καλύτερη ποιότητα ζωής. Θέλω να έχω αυτοεκτίμηση. Πρώτος μικρός στόχος: Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 81.9 kgs.