Ματώνω

Ακόμη να κλείσει η παλιά πληγή, τη σκαλίζω κι εγώ κάθε τόσο, να δεις που στο τέλος θα κακοφορμίσει. Τον ουρανό του μυαλού μου διασχίσουν κάθε τόσο υπερηχητικές σκέψεις αυτοχειρίας. Δεν πρόκειται να προχωρήσω για δύο λόγους, πρώτον γιατί έχω ευθύνη απέναντι στα παιδιά μου και δεύτερον γιατί φοβάμαι. Μπορεί τελικά το δεύτερο να είναι πρώτο.

Δεν προσδοκώ Ανάσταση νεκρών...

Ανάσταση σε σπίτι φίλων, η κοντινότερη εκκλησία ο Άγιος Παντελεήμονας Αχαρνών. Σχεδόν δεν ακούς ελληνικά, λες και όλοι οι μετανάστες μαζεύτηκαν εδώ. Φωτογραφίζω το πλήθος, φωτογραφίζω οικογένειες. Νιώθω μιάν απροσδιόριστη θλίψη, κάποιος λείπει. Δεν ξέρω αν εστιάζω στις απουσίες των άλλων για να μην σκέφτομαι τις δικές μου, αλλά γι αυτόν πόνεσα πολύ παρότι άγνωστός μου. Δεν τον ήξερα, δεν έχω δει ούτε μιά φωτογραφία του, τον έμαθα μετά θάνατον μέσα από ένα σωρό επίθετα: αρχικά τρομοκράτης, έπειτα ρακοσυλλέκτης, στο τέλος Αφγανός λαθρομετανάστης. Έφυγε από την πατρίδα του για να σωθεί και σκοτώθηκε εδώ από βόμβα, όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει. Οι δικοί του δεν προσδοκούν ένα καλύτερο μέλλον γι' αυτόν πιά, ούτε καν Ανάσταση, ήταν μωαμεθανός. Χαμιντουλάχ Νατζαφί, πρόσφυγας, ετών 15. Δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ, ούτε 16 θα γίνεις.