Είναι κάμποσες μέρες που κάτι δεν πάει καλά με το πιάνο. Σήμερα όμως ακούγοντας τόσο την Καλίνκα όσο και ένα μικρό πρελούδιο του J. S. Bach κατάλαβα ότι το ρε είναι ξεκούρδιστο. Με πήραν τα κλάματα καθώς μου θύμισε την ξεκούρδιστη ζωή μου.
Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010
Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010
Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010
Περί πένθους
Το πένθος ενός ανθρώπου τι 'ν' αυτό; η απόλυτη ασημαντότητα όχι είναι πολύ πιο απέραντο είναι
(κομπιάζει)
Σφαιρικό;
(παύση)
"Το ύστατο σήμερα" του Howard Barker μετ. Τζένη Μαστοράκη στο θέατρο της οδού Κυκλάδων σε σκηνοθεσία Λ. Βογιατζή με τον ίδιο στο ρόλο του Δνείστερ και τον Δ. Ήμελο στο ρόλο του κουρέα (μονολεκτικά: ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ).
(κομπιάζει)
Σφαιρικό;
(παύση)
"Το ύστατο σήμερα" του Howard Barker μετ. Τζένη Μαστοράκη στο θέατρο της οδού Κυκλάδων σε σκηνοθεσία Λ. Βογιατζή με τον ίδιο στο ρόλο του Δνείστερ και τον Δ. Ήμελο στο ρόλο του κουρέα (μονολεκτικά: ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ).
Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010
5 μήνες πίσω
Αν αυτή η ανάρτηση είχε γίνει στις 27 Δεκεμβρίου θα είχε τίτλο Dr. Jekyll & Mr. Hyde και θα έγραφα για το παιδικό pyjama party που οργάνωσα μόλις έκλεισαν τα σχολεία, τα πιό περίεργα Χριστούγεννα που πέρασα ηθελημένα μόνη μέχρι το απόγευμα και το ξεσάλωμα που έκανα το βράδυ των Χριστουγέννων και τη δεύτερη μέρα. Θα έγραφα για την εναλλαγή των ρόλων ανάλογα με το αν έχω ή όχι τα παιδιά.
Αν αυτή η ανάρτηση είχε γίνει στις 30 Δεκεμβρίου το πρωί θα είχε τίτλο ξαναγίναμε 4 και θα περιέγραφε το δώρο του Αη-Βασίλη που ήρθε δυό μέρες νωρίτερα, ένα φοβερό αδέσποτο κουτάβι.
Όμως όταν μαθαίνεις την παραμονή της νέας χρονιάς ότι ο μπαμπάς τους προτίμησε να τακτοποιήσει μιά εκκρεμότητα που αφορά στο παιδί της φιλενάδας του από το να παρακολουθήσει τον πρώτο αγώνα (σε κάποιο άθλημα) του δικού του παιδιού, όταν μαθαίνεις ότι τα Χριστουγέννα που τις πήρε μίλαγε συνεχώς στο κινητό μαζί της μπροστά τους χωρίς να τους έχει μιλήσει ακόμη για το γεγονός ότι έχει μιά σχέση, η ανάρτηση έχει τίτλο 5 μήνες πίσω.
Βρέθηκα πάλι στον Ιούλιο, έκλαιγα όλη τη χτεσινή μέρα και τη μισή σημερινή. Έχω σκεφτεί όλους τους πιθανούς συνδυασμούς: Πυροβολώ αυτόν, τα παιδιά, το σκυλί και αυτοκτονώ. Σκοτώνω μόνο αυτόν και το κάνω να φαίνεται σαν ληστεία, αυτοκτονώ μόνο εγώ κόβοντας τις φλέβες μου μέσα στην μπανιέρα κ.λπ.
Αλλά ο χρόνος όπως λέει και το μεγάλο μου το καμάρι δεν είναι ρούχο για να τον αλλάξουμε. Ο χρόνος κυλάει και μπορεί να μας φαίνεται ότι καμμιά φορά μένει στάσιμος ή μας πηγαίνει πίσω, κυλάει όμως μόνο προς τα μπροστά. Και κανένα επόμενο δευτερόλεπτο δεν μπορεί να είναι πανομοιότυπο με κάποιο από τα προηγούμενα, ούτε και μπορούμε όσο και να προσπαθούμε να το κάνουμε εμείς ίδιο. Το μόνο που μπορούμε είναι να τον σταματήσουμε για εμάς, μεταθέτοντας τον πόνο που νιώθουμε σε όλους τους άλλους που μας αγαπούν. Παρόλο λοιπόν που βρέθηκα 5 μήνες πίσω θα τον αφήσω να δουλέψει άλλη μιά φορά για εμένα για να δικαιολογήσει τουλάχιστον ένα από τα πολλά επίθετα που του έχουν προσδώσει: το πανδαμάτωρ.
Καλή χρονιά με υγεία και ειρήνη για όλο τον κόσμο.
Αν αυτή η ανάρτηση είχε γίνει στις 30 Δεκεμβρίου το πρωί θα είχε τίτλο ξαναγίναμε 4 και θα περιέγραφε το δώρο του Αη-Βασίλη που ήρθε δυό μέρες νωρίτερα, ένα φοβερό αδέσποτο κουτάβι.
Όμως όταν μαθαίνεις την παραμονή της νέας χρονιάς ότι ο μπαμπάς τους προτίμησε να τακτοποιήσει μιά εκκρεμότητα που αφορά στο παιδί της φιλενάδας του από το να παρακολουθήσει τον πρώτο αγώνα (σε κάποιο άθλημα) του δικού του παιδιού, όταν μαθαίνεις ότι τα Χριστουγέννα που τις πήρε μίλαγε συνεχώς στο κινητό μαζί της μπροστά τους χωρίς να τους έχει μιλήσει ακόμη για το γεγονός ότι έχει μιά σχέση, η ανάρτηση έχει τίτλο 5 μήνες πίσω.
Βρέθηκα πάλι στον Ιούλιο, έκλαιγα όλη τη χτεσινή μέρα και τη μισή σημερινή. Έχω σκεφτεί όλους τους πιθανούς συνδυασμούς: Πυροβολώ αυτόν, τα παιδιά, το σκυλί και αυτοκτονώ. Σκοτώνω μόνο αυτόν και το κάνω να φαίνεται σαν ληστεία, αυτοκτονώ μόνο εγώ κόβοντας τις φλέβες μου μέσα στην μπανιέρα κ.λπ.
Αλλά ο χρόνος όπως λέει και το μεγάλο μου το καμάρι δεν είναι ρούχο για να τον αλλάξουμε. Ο χρόνος κυλάει και μπορεί να μας φαίνεται ότι καμμιά φορά μένει στάσιμος ή μας πηγαίνει πίσω, κυλάει όμως μόνο προς τα μπροστά. Και κανένα επόμενο δευτερόλεπτο δεν μπορεί να είναι πανομοιότυπο με κάποιο από τα προηγούμενα, ούτε και μπορούμε όσο και να προσπαθούμε να το κάνουμε εμείς ίδιο. Το μόνο που μπορούμε είναι να τον σταματήσουμε για εμάς, μεταθέτοντας τον πόνο που νιώθουμε σε όλους τους άλλους που μας αγαπούν. Παρόλο λοιπόν που βρέθηκα 5 μήνες πίσω θα τον αφήσω να δουλέψει άλλη μιά φορά για εμένα για να δικαιολογήσει τουλάχιστον ένα από τα πολλά επίθετα που του έχουν προσδώσει: το πανδαμάτωρ.
Καλή χρονιά με υγεία και ειρήνη για όλο τον κόσμο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
