Λόγοι για να υποστηρίζεις μια ομάδα

Χτες λόγω φωτιάς μου κόπηκε η όρεξη κι έτσι άνοιξα την τηλεόραση για να δω ποδόσφαιρο και να ηρεμήσω (ναι παρακολουθώ και στο παρελθόν έπαιζα κιόλας). Υποστήριζα την Τουρκία γιατί μου αρέσει ο Φατίχ Τερίμ, τον βρίσκω γνήσιο οθωμανό, έχει μια ανατολίτικη αρχοντιά ο τρόπος που στέκεται και κινείται, ακόμη και το ξεκούμπωτο στο μπούστο πουκάμισο, σε αντίθεση με το ξενέρωτο μοντέλο Λεβ. Υποστήριζα την Τουρκία γιατί όπως λέει και το δεκάχρονο καμάρι μου για να παρακολουθήσεις έναν αγώνα πρέπει να είσαι με κάποιον, αλλιώς βαριέσαι. Στην ερώτηση γιατί να είμαστε με την Τουρκία η απάντηση ήταν αποστομωτική: εκεί κάποτε ζούσαν οι πρόγονοί μας. Το παιδί ξέρει τα περί "συνωστισμού" στην προκυμαία όπως και ότι η οικογένεια του παππού θρήνησε θύματα. Διαισθάνεται όμως πως μπορούν να ζήσουν αρμονικά πολλές "φυλές" σε έναν τόπο. Το ζει κάθε μέρα καθώς η κυρία που το φροντίζει όταν λείπω από το σπίτι είναι αλλοδαπή. Το ζει όταν βλέπει τους "πολωνούς" της γερμανικής ομάδας και τον "βραζιλιάνο" της τουρκικής να μην κάνουν ούτε μιά προσπάθεια να ψελλίσουν στίχους του εθνικού ύμνου της ομάδας της "πατρίδας" τους. Η παγκοσμιοποίηση σε όλο της το μεγαλείο.
Σήμερα υποστηρίζουμε τη Ρωσία. Για δύο λόγους: πρώτον γιατί ο Γκους Χίντινγκ είναι από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο (και σίγουρα καλύτερος από τον Αραγονές) και δεύτερον γιατί ήταν σύμμαχοί μας κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα το 1821 εναντίον των προαιώνιων εχθρών μας, των Τούρκων! Μην προσπαθήσετε να βγάλετε νόημα, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.