Έχουν περάσει τέσσερεις μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα, γιατί τελικά το γράψιμο δεν με βοήθησε στο να αδυνατίσω. Και πώς να με βοηθήσει όταν εγώ δεν ξέρω τι θέλω; Χτες μιά ερώτηση του συντρόφου μου, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω αισθάνομαι πως με πιέζει αφόρητα, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως δεν τελικά δεν έχω απάντηση στο γιατί δεν αδυνατίζω. Δεν ξέρω, δεν μπορώ, δεν θέλω, όλα παίζουν για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Αν λοιπόν δεν απαντήσω στο ερώτημα, μοιραία κάθε προσπάθεια που (δεν) κάνω θα πέφτει στο κενό. Έχει δίκιο όταν μου λέει πώς δεν είναι στις προτεραιότητές μου. Το αδυνάτισμα έχει να κάνει με τη σχέση μας και με την αυτοπεποίθησή μου. Οφείλει να είναι μαζί μου και να με αγαπάει επειδή τον "ανέχτηκα" πασίχοντρο για δώδεκα χρόνια; Και τώρα τον τιμωρώ για την κρίση που πέρασε η σχέση μας μόλις εκείνος αδυνάτισε;
Στο μεταξύ η ζυγαριά ανεβαίνει γρηγορότερα κι από την τιμή του πετρελαίου στις διεθνείς αγορές. Σήμερα πρωί σταμάτησε στα 85.1 kgs. Παρατηρούνται δυσκολίες στην αναπνοή, κατά το δέσιμο των κορδονιών και ένας "γλυκός" πόνος στη μέση όταν ξαπλώνω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου