tag:blogger.com,1999:blog-23056456850495183352024-03-06T09:07:12.021+02:00VoulimikiΕνα blog για την απορριψη, την απωλεια και τα ψηγματα ευτυχιαςVoulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-76887054101193913182010-04-16T14:34:00.004+03:002010-04-16T14:44:04.877+03:00ΜατώνωΑκόμη να κλείσει η παλιά πληγή, τη σκαλίζω κι εγώ κάθε τόσο, να δεις που στο τέλος θα κακοφορμίσει. Τον ουρανό του μυαλού μου διασχίσουν κάθε τόσο υπερηχητικές σκέψεις αυτοχειρίας. Δεν πρόκειται να προχωρήσω για δύο λόγους, πρώτον γιατί έχω ευθύνη απέναντι στα παιδιά μου και δεύτερον γιατί φοβάμαι. Μπορεί τελικά το δεύτερο να είναι πρώτο.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-59966724607830927682010-04-04T14:50:00.007+03:002010-04-04T16:07:33.176+03:00Δεν προσδοκώ Ανάσταση νεκρών...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg62YSkLHaE7HsXba3Ishrwd4IJ9NdVJZZCUpyXHkTX7mIVHY4GYAPPokEUNY5rVEE_to92NYAcTqAVFgjb8KN9N90cKnSC7xldOwsiBWGDWTGEHoc32sN2yvyZauspgf0qbnT2330yiloP/s1600/anastasi.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 200px; height: 134px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg62YSkLHaE7HsXba3Ishrwd4IJ9NdVJZZCUpyXHkTX7mIVHY4GYAPPokEUNY5rVEE_to92NYAcTqAVFgjb8KN9N90cKnSC7xldOwsiBWGDWTGEHoc32sN2yvyZauspgf0qbnT2330yiloP/s200/anastasi.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5456266213803575442" border="0" /></a><br />Ανάσταση σε σπίτι φίλων, η κοντινότερη εκκλησία ο Άγιος Παντελεήμονας Αχαρνών. Σχεδόν δεν ακούς ελληνικά, λες και όλοι οι μετανάστες μαζεύτηκαν εδώ. Φωτογραφίζω το πλήθος, φωτογραφίζω οικογένειες. Νιώθω μιάν απροσδιόριστη θλίψη, κάποιος λείπει. Δεν ξέρω αν εστιάζω στις απουσίες των άλλων για να μην σκέφτομαι τις δικές μου, αλλά γι αυτόν πόνεσα πολύ παρότι άγνωστός μου. Δεν τον ήξερα, δεν έχω δει ούτε μιά φωτογραφία του, τον έμαθα μετά θάνατον μέσα από ένα σωρό επίθετα: αρχικά τρομοκράτης, έπειτα ρακοσυλλέκτης, στο τέλος Αφγανός λαθρομετανάστης. Έφυγε από την πατρίδα του για να σωθεί και σκοτώθηκε εδώ από βόμβα, όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει. Οι δικοί του δεν προσδοκούν ένα καλύτερο μέλλον γι' αυτόν πιά, ούτε καν Ανάσταση, ήταν μωαμεθανός. Χαμιντουλάχ Νατζαφί, πρόσφυγας, ετών 15. Δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ, ούτε 16 θα γίνεις.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-6589579462917743202010-02-04T22:42:00.008+02:002010-02-08T00:42:38.437+02:00The whole picture<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl5pdkhM6OhuAjGyUSZVtSTtxpAapBkCCX0ZW0VdFS9ifXPXOpht8ytJVqyALAgfyUAh6E1HpkaQyuOurJvLVr1Fkr8efrkl83FOpm16MOMmwYOn0omvVUqfxfUX5J-5QbnmF1dmdrhy4v/s1600-h/stairwaytoheaven.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 134px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl5pdkhM6OhuAjGyUSZVtSTtxpAapBkCCX0ZW0VdFS9ifXPXOpht8ytJVqyALAgfyUAh6E1HpkaQyuOurJvLVr1Fkr8efrkl83FOpm16MOMmwYOn0omvVUqfxfUX5J-5QbnmF1dmdrhy4v/s200/stairwaytoheaven.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5434492302614576610" border="0" /></a><br /><br />No, it's <a href="http://www.youtube.com/watch?v=w9TGj2jrJk8&feature=related">a stairway to heaven</a><br /><br /><span style="font-family:times new roman;font-size:85%;"><br /><span style="font-style: italic;">H φωτογραφία δική μου από την Τήνο τον Ιούνιο του 2009</span></span>Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-18705397267405812852010-02-04T22:40:00.002+02:002010-02-04T22:41:50.981+02:00Quiz<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJlZH8rMB9LnNrSxNak6Kis-ouYHs4stcWqtQoXnzu599-Tv6Qvn_aUjiLipd7HMGxTY3vCuDNxfUvDRyStGZPggU6QzNmrwrmco2nZ3qmx472h2wSuK_709G40IreXtbEQRP5guYnfqf7/s1600-h/deadend.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 200px; height: 126px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJlZH8rMB9LnNrSxNak6Kis-ouYHs4stcWqtQoXnzu599-Tv6Qvn_aUjiLipd7HMGxTY3vCuDNxfUvDRyStGZPggU6QzNmrwrmco2nZ3qmx472h2wSuK_709G40IreXtbEQRP5guYnfqf7/s200/deadend.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5434491091146206482" border="0" /></a><br /><br />Is this a dead end?Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-54065088556769710462010-01-23T22:14:00.003+02:002010-01-24T11:17:43.275+02:00Ρε<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaCpl6jBrEqWhGFYIS8hvQrOY9c1mAeK_tIJVViU0AyGqO38Ll1oTlChtdFrLKwpi8pzr03KBjxdJ2kSz5gxYB4gTTsvTwrnb312how9O3v9PLjif5gZqHXOBXK-o0NqQueMomY2vp1Dp2/s1600-h/re-piano.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 200px; height: 134px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaCpl6jBrEqWhGFYIS8hvQrOY9c1mAeK_tIJVViU0AyGqO38Ll1oTlChtdFrLKwpi8pzr03KBjxdJ2kSz5gxYB4gTTsvTwrnb312how9O3v9PLjif5gZqHXOBXK-o0NqQueMomY2vp1Dp2/s200/re-piano.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5430031364909693730" border="0" /></a><br /><br />Είναι κάμποσες μέρες που κάτι δεν πάει καλά με το πιάνο. Σήμερα όμως ακούγοντας τόσο την <a href="http://www.youtube.com/watch?v=B2CVVAvsOOs">Καλίνκα</a> όσο και <a href="http://www.youtube.com/watch?v=XzVB4DYIh6A">ένα μικρό πρελούδιο</a> του J. S. Bach κατάλαβα ότι το ρε είναι ξεκούρδιστο. Με πήραν τα κλάματα καθώς μου θύμισε την ξεκούρδιστη ζωή μου.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-50807512098601672382010-01-08T17:38:00.002+02:002010-01-08T17:40:08.767+02:00Carousel<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1vPJf3ga-iMRLmKLcjVrmKz1HCdGAOaeT5Nfzmp4AGDTRndgpIWhCCLYhYx-9L7JiykkPxkqOdkzLgUTzam6oQNxLNuZWvrCbZJr-r0sdiQmULjqOm9lkcT6czp7F8wyBRWTHNiRtEkRj/s1600-h/Carousel.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 200px; height: 134px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1vPJf3ga-iMRLmKLcjVrmKz1HCdGAOaeT5Nfzmp4AGDTRndgpIWhCCLYhYx-9L7JiykkPxkqOdkzLgUTzam6oQNxLNuZWvrCbZJr-r0sdiQmULjqOm9lkcT6czp7F8wyBRWTHNiRtEkRj/s200/Carousel.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424394218490240674" border="0" /></a><br /><br />Όταν οι αναμνήσεις γίνονται θαμπές είναι ώρα για εγχείρηση καταρράκτη...<br /><br /><span style="font-style: italic;font-size:85%;" >Η φωτό είναι δική μου</span>Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-80273657942101111832010-01-06T12:48:00.006+02:002010-01-06T15:03:46.801+02:00Περί πένθουςΤο πένθος ενός ανθρώπου τι 'ν' αυτό; η απόλυτη ασημαντότητα όχι είναι πολύ πιο απέραντο είναι <br /><br />(κομπιάζει)<br /><br />Σφαιρικό;<br /><br />(παύση)<br /><br /><br />"Το ύστατο σήμερα" του Howard Barker μετ. Τζένη Μαστοράκη στο θέατρο της οδού Κυκλάδων σε σκηνοθεσία Λ. Βογιατζή με τον ίδιο στο ρόλο του Δνείστερ και τον Δ. Ήμελο στο ρόλο του κουρέα (μονολεκτικά: ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ).Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-70698686254570960902010-01-01T22:31:00.004+02:002010-01-01T22:57:39.205+02:005 μήνες πίσωΑν αυτή η ανάρτηση είχε γίνει στις 27 Δεκεμβρίου θα είχε τίτλο Dr. Jekyll & Mr. Hyde και θα έγραφα για το παιδικό pyjama party που οργάνωσα μόλις έκλεισαν τα σχολεία, τα πιό περίεργα Χριστούγεννα που πέρασα ηθελημένα μόνη μέχρι το απόγευμα και το ξεσάλωμα που έκανα το βράδυ των Χριστουγέννων και τη δεύτερη μέρα. Θα έγραφα για την εναλλαγή των ρόλων ανάλογα με το αν έχω ή όχι τα παιδιά.<br />Αν αυτή η ανάρτηση είχε γίνει στις 30 Δεκεμβρίου το πρωί θα είχε τίτλο ξαναγίναμε 4 και θα περιέγραφε το δώρο του Αη-Βασίλη που ήρθε δυό μέρες νωρίτερα, ένα φοβερό αδέσποτο κουτάβι.<br />Όμως όταν μαθαίνεις την παραμονή της νέας χρονιάς ότι ο μπαμπάς τους προτίμησε να τακτοποιήσει μιά εκκρεμότητα που αφορά στο παιδί της φιλενάδας του από το να παρακολουθήσει τον πρώτο αγώνα (σε κάποιο άθλημα) του δικού του παιδιού, όταν μαθαίνεις ότι τα Χριστουγέννα που τις πήρε μίλαγε συνεχώς στο κινητό μαζί της μπροστά τους χωρίς να τους έχει μιλήσει ακόμη για το γεγονός ότι έχει μιά σχέση, η ανάρτηση έχει τίτλο 5 μήνες πίσω.<br />Βρέθηκα πάλι στον Ιούλιο, έκλαιγα όλη τη χτεσινή μέρα και τη μισή σημερινή. Έχω σκεφτεί όλους τους πιθανούς συνδυασμούς: Πυροβολώ αυτόν, τα παιδιά, το σκυλί και αυτοκτονώ. Σκοτώνω μόνο αυτόν και το κάνω να φαίνεται σαν ληστεία, αυτοκτονώ μόνο εγώ κόβοντας τις φλέβες μου μέσα στην μπανιέρα κ.λπ.<br />Αλλά ο χρόνος όπως λέει και το μεγάλο μου το καμάρι δεν είναι ρούχο για να τον αλλάξουμε. Ο χρόνος κυλάει και μπορεί να μας φαίνεται ότι καμμιά φορά μένει στάσιμος ή μας πηγαίνει πίσω, κυλάει όμως μόνο προς τα μπροστά. Και κανένα επόμενο δευτερόλεπτο δεν μπορεί να είναι πανομοιότυπο με κάποιο από τα προηγούμενα, ούτε και μπορούμε όσο και να προσπαθούμε να το κάνουμε εμείς ίδιο. Το μόνο που μπορούμε είναι να τον σταματήσουμε για εμάς, μεταθέτοντας τον πόνο που νιώθουμε σε όλους τους άλλους που μας αγαπούν. Παρόλο λοιπόν που βρέθηκα 5 μήνες πίσω θα τον αφήσω να δουλέψει άλλη μιά φορά για εμένα για να δικαιολογήσει τουλάχιστον ένα από τα πολλά επίθετα που του έχουν προσδώσει: το πανδαμάτωρ.<br />Καλή χρονιά με υγεία και ειρήνη για όλο τον κόσμο.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-60418242385900515872009-11-21T01:25:00.005+02:002009-11-21T01:51:46.236+02:00Τι απέγινε η Έλι-Σταμάτησα τουλάχιστον να κλαίω όταν ακούω το Οver the hill.<br />-Δεν είμαι σίγουρη νομίζω ότι έχεις πατήσει την παύση. <br />-Όχι, the colour of my heart is no more black.<br />-What about the colour of your eyes? It remains still the same?<br />-Έλα τώρα, είδες χτες, μάζευε τα πράγματα του και τον δούλευα.<br />-Μετά βίας και συγκράτησες τους βλενογόννους θες να πεις.<br />-Αφού τραγούδαγα πάρε ότι θέλεις παλιατζή...<br />-Και το μελό, σου χάρισα την καρδιά μου και την έκανες κομμάτια τι τό 'θελες;<br />-Είμαι μικροαστή και μελό, έχεις πρόβλημα;<br />-Αν ήσουν μικροαστή δεν θα χώριζες και σήμερα δεν θα πήγαινες μόνη σου να δεις ιρανική ταινία. <br />-Κάνω ότι δεν έκανα τόσα χρόνια με τον πρώην. Βλέπω ταινίες που γουστάρω.<br />-Είσαι άδικη. Και δανέζικη έχετε δει μαζί και τούρκικη και κινέζικη, να μην μετρήσω τις γαλλικές.<br />-Στην δανέζικη γκρίνιαζε το πρώτο μισάωρο γιατί του την έσπαγε η γλώσσα, μόλις κατάλαβε ότι ο καθηγητής τά 'χε με την πιτσιρίκα το βούλωσε, στην κινέζικη έφυγε στο διάλειμα για περπάτημα και η τουρκική του άρεσε γιατί η πρωταγωνίστρια ήταν θεά και του αρέσει και το οθωμανικό.<br />-Οθωμανικό δεν είχε και στην κινέζικη κι εσύ βαρέθηκες, κοιμήθηκες πάνω από μισάωρο.<br />-Ότι κι αν λες πάντως η σημερινή ήταν πολύ καλή και θα ήταν χρήσιμο να κρατήσεις τουλάχιστον την φράση: <span style="font-weight:bold;">Ένα πικρό τέλος είναι προτιμότερο από μια ατέλειωτη πικρία.</span>Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-46719707877519642192009-10-09T18:26:00.005+03:002009-10-09T20:03:56.150+03:00Διαχωριστική γραμμήΕίναι λεπτή και διαφανής, μοιάζει με πετονιά, σχεδόν αόρατη. Όταν την περνάς δεν την βλέπεις. Μετά δεν προλαβαίνεις να σκουπίζεις τα αίματα.<br />Πήγα σήμερα να ζητήσω ληξιαρχική πράξη γάμου. Την θέλει ο συμβολαιογράφος για το διαζύγιο. Στον δήμο ο υπάλληλος βρήκε τη μερίδα μας. Άνοιξε τον φάκελλο με το όνομά του και χύθηκαν έξω τα χαρτιά, αναποδογύρισε η ζωή μου πάνω στον πάγκο. Ληξιαρχικές πράξεις γέννησης και βρέθηκα στο διάδρομο του μαιευτήριου πάνω στο φορείο, ο μπαμπάς της να με κοιτάει βουρκωμένος και να μου λέει πως είναι κούκλα σφίγγοντάς μου το χέρι, ο νοσοκόμος να σπρώγχνει το φορείο να με ρωτά τι τού 'χω κάνει και μ' αγαπάει τόσο. Και μετά στη δεύτερη, που στήλωσε τα μάτια της στα δικά μου όταν θήλασε για πρώτη φορά, μωρό ωρών, εκείνος καμάρωνε για το πόσο έξυπνη είναι. "Για τι σκοπό την χρειάζεστε;" "Διαζύγιο" κι η φωνή μου είναι η φωνή μιάς άλλης, ξερή σα να βγαίνει από μεγάφωνο στρατόπεδου συγκέντρωσης, ίδια με την φωνή που έχω όταν απαντάω στις ερωτήσεις τους. "Μαμά δύο άνθρωποι μπορούν να αγαπηθούν ξανά, αφού έχουν πάρει διαζύγιο;" "Κι αν ένα παιδί πάει στο δικαστήριο και πει στο δικαστή ότι δεν συμφωνεί με την απόφαση των γονιών του, τι θα αποφασίσει εκείνος;". 'Ολη μου η ζωή ξαναμπήκε μέσα στον ξένο φάκελλο, οι χαρές, οι λύπες και οι ερωτήσεις ανακατεμένες. <br />Ξαπλώνω στο κρεβάτι της μεγάλης, παίρνω τον αρκούδο που έχει από μωρό και τραβάω την ουρά του. Η παιδική μελωδία με βρίσκει να κάνω ποδήλατο πάνω σε τρεις ρόδες, τέλη δεκαετίας '60, ο μπαμπάς καμαρώνει το πόσο γρήγορα πάω, ο θείος μου δεν μπορεί να με βλέπει, ζαλίζεται. Τρέχω με όση φόρα έχω προς τον τοίχο και την τελευταία στιγμή στρίβω. Απο μικρή φαίνεται ρίσκαρα με τις μετωπικές, αλλά τότε είχα τον τρόπο. Όμως δεν μπορείς να τις αποφεύγεις πάντα. Θά ΄ρθει η ώρα που δεν θα θελήσεις να παρακάμψεις το εμπόδιο, αλλά να το διαλύσεις. Και μπορεί να διαλυθείς εσύ και να βρεθείς μες τα αίματα. Πρέπει μόνο να καταφέρεις να σηκωθείς μετά.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-57990550767894539902009-09-10T00:46:00.005+03:002009-09-10T01:31:27.216+03:00Εκχύμωση<span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Εκχύμωση (η): </span><span style="font-style: italic;">η εκροή αίματος στους ιστούς λόγω ρήξεως των αγγείων, που εκδηλώνεται με μελάνιασμα του δέρματος (αιμάτωμα). Συνώνυμα μελανιά, εκχύμωμα (το). Ετυμ. εκχύμωσις,εκχυμώ (-όω),εκ- + -χυμός,χυμός.</span><br /><br />Πέφτω συχνά. Μετά όμως σηκώνομαι και προχωρώ. Αν δεν ματώσω εκείνη την ώρα, τη συνειδητοποιώ την επόμενη ή ακόμη και την μεθεπόμενη. Ακουμπώ κάπου και πετιέμαι από τον πόνο. Τότε που το χρώμα της είναι μπλε-μωβ. Την ψάχνω κι αρχίζω να την ψηλαφώ, η πίεση των δαχτύλων μου αυξάνεται σταδιακά. Ο πόνος του ζουλήγματος μου προκαλεί μιά γλυκιά ηδονή. Πιέζω όσο μπορώ την δεύτερη και την τρίτη ημέρα γιατί ο χρόνος της είναι πεπερασμένος, όπως και ο δικός μου άλλωστε. Μετά θα ξεθωριάσει σε αυτό το εμετικό κίτρινο που δίνει μιά τελείως ξενέρωτη αίσθηση μεταξύ πόνου και ενόχλησης. Το βαθύ μπλέ-μωβ είναι το στάδιο του μέγιστου πόνου. Το αγαπημένο μου.<br />Θαρρώ πως η καρδιά μου αρχίζει να ξεχρωματίζει στο κίτρινο.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-56155437312612704932009-08-28T13:30:00.002+03:002009-08-28T13:40:23.137+03:00Το σκληρό καλοκαίρι του 2009Έκλαψα, έγραψα ανεπίδοτα γράμματα, πένθησα.<br />Έχασα τη δουλειά μου.<br />Ο πατέρας έφυγε στα 83 του. Ξαφνικά. Μετά το σοκ η εκλογίκευση: το νεκροταφείο είναι γεμάτο με μικρότερους. Ο ίδιος εξάλλου έτσι ήθελε να φύγει.<br />Ο πατέρας των παιδιών μου φεύγει από το σπίτι αυτή τη βδομάδα. Δεν είναι τίποτε άλλο πιά παρά μόνον αυτό. Επιτέλους φεύγει, τρία χρόνια πάλευα για το αδύνατο.<br />Ψάχνω εναγωνίως δουλειά. Δεν με νοιάζει τίποτε άλλο, μόνο να είμαστε καλά τα παιδιά κι εγώ. <br />Αισθάνομαι δυνατή, όμως δεν είμαι. Αν ήμουν δυνατή θα ήμουν αδύνατη.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-2461684596230602322009-06-06T15:42:00.013+03:002009-06-09T00:10:39.341+03:00Terra incognita<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj201BJCTl27BZwKOgu-ZL1MCOHy6IzMUDMG1s-u2JFp4EndCSz0dWMSl4nB0SK5FhyphenhyphencrvVlcDrzLjukJ5uFavQ2RXrCoPvJ2VDid1ChGs_b0OdYKNxLQ5x7XRMFUYK1iybyT_Tq43CnPkX/s1600-h/oozing-lava-759770-ga.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 200px; height: 138px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj201BJCTl27BZwKOgu-ZL1MCOHy6IzMUDMG1s-u2JFp4EndCSz0dWMSl4nB0SK5FhyphenhyphencrvVlcDrzLjukJ5uFavQ2RXrCoPvJ2VDid1ChGs_b0OdYKNxLQ5x7XRMFUYK1iybyT_Tq43CnPkX/s200/oozing-lava-759770-ga.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5344926290994442754" border="0" /></a><br /><br />Everything becomes unstable.<br /><br /><br /><br /><blockquote></blockquote><span style="font-style: italic;font-family:lucida grande;font-size:85%;" >Η φωτογραφία είναι του Frans Lanting από το <a href="http://science.nationalgeographic.com/science/photos/rocks/oozing-lava.html">science.nationalgeographic.com/science/photos/rocks/oozing-lava.html</a><br /></span><span><a href="http://http//science.nationalgeographic.com/science/photos/rocks/oozing-lava.html"><span style="font-style: italic;font-family:lucida grande;font-size:85%;" ><br /></span></a></span>Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-3332061860683501722009-05-30T13:08:00.005+03:002009-05-30T13:55:27.935+03:00ΑμφιβάλλονταςΝα φύγω ή να μείνω;<br />Αντέχω ή όχι;<br />Φοβάμαι ή ελπίζω;<br />Δεν θέλω ή δεν μπορώ;<br /><br />To be or not to be?<br /><br />"He was no more, freed from being, entering into nowhere without even knowing it. Just as he' d feared from the start."<br /><br />Everyman, Philip RothVoulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-29540440018446429362009-03-30T14:47:00.002+03:002009-03-30T14:54:42.779+03:00Βουτώνταςστη μαύρη λίμνη της κατάθλιψης, νιώθω φόβο κι απελπισία. Εύχομαι το νερό να με τραβήξει προς τα κάτω, ήρεμα και γαλήνια και να τελειώσει εκεί το παραμύθι. Όμως την ίδια στιγμή που το συνειδητοποιώ, μαζεύω τις δυνάμεις μου και ορμώ προς την όχθη. Δεν μπορείς να αφεθείς να πνιγείς όταν ξέρεις κολύμπι.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-41497461320860198642009-01-28T12:30:00.004+02:002009-01-28T12:52:41.576+02:00ΤρώγονταςΔεν γράφω, ούτε διαβάζω όσο θά ΄θελα. Το μόνο που κάνω με συνέπεια είναι να τρώω. Λες και έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου πόσα κιλά μπορώ να φτάσω. Σε λίγο θα εκραγώ. Είμαι ήδη 87.5. Για πρώτη φορά στη ζωή μου. Είμαι καλά, τρώω. Δεν είμαι καλά, τρώω πάλι. Χωρίς να πεινάω. Και όταν πεινάω πάλι τρώω. Κάθε πρωί λέω θα φάω λιγότερο από όσο έφαγα χτες. Κάθε βράδυ διαπιστώνω ότι έχω φάει περισσότερο από την προηγούμενη. Και τώρα γράφω και τρώω. Σοκολάτα. Green & Black, μιά από τις αγαπημένες μου. Αλλά και όταν δεν μπορώ να το παίξω γκουρμέ, ρίχνω στον μέσα σκουπιδοντενεκέ ότι υπάρχει. Έτσι αντιμετωπίζω τον εαυτό μου, σαν σκουπιδοντενεκέ. Γιατί μου κακοφαίνεται όταν έτσι με αντιμετωπίζουν και οι άλλοι; Ξέρω τη λύση. Αλλά δεν την εφαρμόζω. Γιατί; Τα ερωτηματικά με κυνηγάνε, ο ήρωας την νουβέλλας μου επίσης, εμφανίζεται μπροστά μου σαν το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ. Με κοιτά επίμονα και ρωτά τι έχω σκοπό να τον κάνω. Άν θα πάρει ποτέ σάρκα και οστά ή θα καταλήξει στον σκουπιδοντενεκέ μέσα μου. Μόνο που θα μείνει αχώνευτος, θα τον ρεύομαι για το υπόλοιπο του βίου μου. Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Και δεν το κάνω γιατί πρέπει. Ή μήπως όχι;Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-69988447148986338002008-12-10T10:13:00.003+02:002008-12-10T10:38:33.063+02:00Θλίψη και οργήΘλίψη για το παλληκαράκι, οργή για τον δολοφόνο.<br />Θλίψη για τις καταστροφές, οργή για τους καταστροφείς και τους πλιατσικολόγους.<br />Κράτος και Βία προχωρούν σφιχταγγαλιασμένοι και ακολουθεί το Χάος.<br />Θλίψη γιατί παραδίδουμε τα παιδιά μας απαίδευτα σε μιάν ανάλγητη κοινωνία και οργή γιατί η κοινωνία είμαστε εμείς και κοιτάμε τηλεόραση στρογγυλοκαθισμένοι στον καναπέ. <br />Θλίψη και οργή γιατί αντί να κάνω κάτι εγώ, περιμένω έναν Μεσσία να με λυτρώσει, βουτώντας όλο και πιό πολύ στον μικρόκοσμό μου.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-28342688683385364962008-11-18T13:31:00.004+02:002008-11-18T13:49:10.637+02:00Ονειρο φθινοπωρινής μέραςΟνειρεύομαι πως ένα πρωί θα ανοίξω τα μάτια μου και θα έχουν εξαφανιστεί όλα μου τα προβλήματα. Θ΄ανακαλύψω ότι υπάρχει κάποιος που σήκωσε από πάνω μου όλο το βάρος που κουβαλώ. Μόνο που τότε η ζωή δεν θάναι πιά δική μου. Κι έπειτα δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να ζήσω χωρίς βαρβάρους, οι άνθρωποι αυτοί είναι μιά λύση. Συνεχίζω να βαδίζω και προσπαθώ να απολαμβάνω τη διαδρομή ακόμη κι όταν αυτή είναι άσχημη, ψάχνοντας μικρούς κρυμμένους θησαυρούς. Κάποια στιγμή ελπίζω να αγγίξω αυτό που λαχταρά η ψυχή μου.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-24138923671472204492008-10-31T12:25:00.003+02:002008-10-31T12:48:52.276+02:00Δύσκολες μέρεςΒυθίζομαι συνειδητά. Δεν μπορεί, δεν θέλει ή δεν αντέχει να με καλύψει; Και εμένα γιατί να με νοιάζει; Σημασία έχει ότι είμαι ακάλυπτη. Αυτολύπηση. Επαναλαμβάνω διακρώς μηχανικά: Είσαι γερή, είσαι δυνατή, δεν επιτρέπεται να κλαίγεσαι. Όλα στον αέρα και τα προσωπικά και τα επαγγελματικά. Ευτυχώς υπάρχουν οι φίλες, στήριγμα ακλόνητο. Ευτυχώς υπάρχουν τα παιδιά, σε τραβούν θέλοντας και μη προς το μέλλον.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-72186955272777414832008-09-19T14:41:00.005+03:002008-09-19T14:51:52.979+03:00Απούσα<blockquote></blockquote>Είμαι απούσα από αυτά που συμβαίνουν. Ένα μήνα μετά από την τελευταία ανάρτηση είμαι δυόμισυ κιλά πιό αδύνατη, έχω συνειδητοποιήσει πλήρως ότι ζω τυχαία μετά από ένα ανεξήγητα χαζό τροχαίο που είχα και στο οποίο δεν έφταιγα καθόλου και αναρωτιέμαι αν με φοβίζει ο εαυτός μου, η μοναξιά, ένας χωρισμός που τον βλέπω νά 'ρχεται, η αντίδραση των παιδιών ή η αδυναμία του να αποφασίσω το τι πραγματικά θέλω. Όλα ρευστά και στα προσωπικά μου και στα επαγγελματικά. Τουλάχιστον αύριο θα είναι μιάν άλλη μέρα.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-11309982863976644972008-08-20T14:30:00.007+03:002008-08-20T15:00:18.307+03:00Ερωτήσεις και απαντήσειςΣυνεχίζω με χαλαρούς ρυθμούς. Η ζυγαριά έχει κολλήσει για λίγες μέρες στα 81.4-81.6, αλλά δεν ανησυχώ. Θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσω ακάθεκτη.<br />Eδώ και κανένα μήνα με τριβελίζει το παρακάτω ερώτημα: Μήπως προτιμώ να με απορρίπτουν για τα κιλά μου και όχι για την προσωπικότητά μου και γι΄αυτό αντιστέκομαι; Δηλαδή απαντημένο τόχω, αλλά είναι εύκολο να λες "σ΄όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε", δύσκολο να το εννοείς. Και ποιοί και πόσοι είναι αυτοί που θα με τσούξει να με απορρίψουν; Ο εξής ένας; Και μήπως τελικά όταν αγαπάς πρέπει και να συγχωρείς και να μην θέλεις τον άλλο στα μέτρα σου; Ανέκαθεν πίστευα πως μιά από τις πιό οδυνηρές εμπειρίες του ανθρώπου είναι η απομυθοποίηση των μύθων του. Η πιό οδυνηρή, μακράν από όλες τις υπόλοιπες, ο θάνατος αγαπημένων προσώπων. Αυτό που μένει στο τέλος είναι τι μαθαίνει κανείς από όλα αυτά, αν μπορεί να τα μετουσιώσει σε γνώση. Γιατί σε όλα τα σχολεία για να μάθεις πρέπει να πονέσεις. Κοινοτυπίες...Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-76600571369474525062008-08-07T14:42:00.004+03:002008-08-07T14:55:33.698+03:00ΔιακοπέςΈλειψα μερικές μέρες και αναζωογονήθηκα. Η μαυρίλα των τελευταίων ημερών εξαφανίστηκε. Ασφαλώς και δεν έκανα όλα αυτά που ήθελα, προσπάθησα όμως να αφιερώσω χρόνο σε αυτά που μου αρέσουν και για πρώτη φορά μετά από χρόνια δεν μελαγχόλησα γυρίζοντας στη δουλειά. Έπειτα λίγο τα μπάνια, λίγο η καλή μου διάθεση και το στομάχι μου έχει κλείσει. Είμαι σταθερά την τελευταία βδομάδα κάτω από 83kgs. Αυτά τα δυό-τρία κιλά είναι φοβερό πόση αισιοδοξία και δύναμη μου έδωσαν, νιώθω ικανή για σχεδόν τα πάντα. Το φαγητό είναι απόλαυση στο βαθμό που δεν μας στερεί άλλες απολαύσεις, το φαγητό δεν πρέπει να είναι καταφύγιο. Τα γράφω για να τα διαβάζω και να παίρνω δύναμη για να συνεχίσω.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-43397077816711552932008-07-09T10:29:00.009+03:002008-07-10T10:40:00.659+03:00Σκιές<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF3H7DdVe2rsWDvD3T8GiowT2a-JlJ-LPPzY5hDHeA_t_7OgX7v8qpNLtfYPQHJJOUhv7NOrNQYq2PMdlLA40dEgvE9ItosFsiKtz1LnUdx6nluaJWVZZXKQ4-8okmw-OWG9D3_n5z5ddd/s1600-h/1030502_salar.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5220943841184787058" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF3H7DdVe2rsWDvD3T8GiowT2a-JlJ-LPPzY5hDHeA_t_7OgX7v8qpNLtfYPQHJJOUhv7NOrNQYq2PMdlLA40dEgvE9ItosFsiKtz1LnUdx6nluaJWVZZXKQ4-8okmw-OWG9D3_n5z5ddd/s200/1030502_salar.jpg" border="0" /></a> <div>Και έρχεται η ώρα που καταλαβαίνεις πως βαδίζεις πάνω σε έδαφος σαθρό, κι από στιγμή σε στιγμή μπορεί να βουλιάξεις. Κοιτάς γύρω και δεν υπάρχει τίποτε να πιαστείς, βλέπεις μόνο κι άλλους να περπατούν μαζί με εσένα και να προσπαθούν να γλιτώσουν, ο καθένας τον εαυτό του. Περπατάτε όλοι αργά, με το κεφάλι σκυμένο, εγκλωβισμένοι σε ένα σύννεφο σιωπής. Η παραμικρή κίνηση εκτός ρυθμού, ακόμη κι ένα μικρό παραπανίσιο βήμα, ο παραμικρός θόρυβος, ακόμη κι αυτός ενός αναστεναγμού, θα έχει σαν συνέπεια να ανοίξει η γη και να σας καταπιεί. Αν υπάρχει κανείς να σας βλέπει από μακριά δεν θα μπορεί να διακρίνει αν είστε ζωντανοί ή νεκροί, κινούμενες σκιές να περπατάτε αέναα στο πουθενά. Κι εκεί που αναρωτιέσαι πόσο ζοφερή είναι η πραγματικότητα σου η εσωτερική σου φωνή σου ψιθυρίζει ως άλλη Winnie: Another happy day. Επειδή μπορείς να δεις τον ορίζοντα κάπου στο βάθος και μόνο γι' αυτό.</div>Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-10466238852381428982008-07-08T10:55:00.002+03:002008-07-08T10:58:22.877+03:00Αντί σχολίου<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZSaY5oYB7VDQsus-iAooHtJGlg2QLdW6n1hktsR5Yvaxvg_B3fZO0XZEJ_PBVjLsxfFBTIQyjPIYnQJm3lZHW0_4uaDE8Ped-MZ2IeChV09QTuSTkFqhzLwu1WjO288Cezh13NLRMONpn/s1600-h/scale.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5220548998110974018" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZSaY5oYB7VDQsus-iAooHtJGlg2QLdW6n1hktsR5Yvaxvg_B3fZO0XZEJ_PBVjLsxfFBTIQyjPIYnQJm3lZHW0_4uaDE8Ped-MZ2IeChV09QTuSTkFqhzLwu1WjO288Cezh13NLRMONpn/s320/scale.jpg" border="0" /></a><br /><div></div>Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2305645685049518335.post-50350678949989351282008-07-04T11:25:00.000+03:002008-07-04T12:26:18.179+03:00Κυβίστηση (κοινώς τούμπα)Όταν η ζωή σου έρχεται ανάποδα κοιτάς τι μπορείς να περισώσεις και προχωράς. Το θέμα είναι όταν έχεις εσύ την επιλογή να την κάνεις την κυβίστηση ή όχι; Θα προσγειωθείς εκεί που είχες υπολογίσει ή επειδή είσαι λίγο στρουμπουλή μπορεί μετά την τούμπα να αρχίσεις να κυλάς στην κατηφόρα και να μην μπορείς να σταματήσεις; Από την άλλη είναι καλό που και που να βλέπεις τον κόσμο ανάποδα, έστω και προσωρινά ξεκολλάς από το τέλμα και σου αποκαλύπτεται μιαν άλλη πραγματικότητα.Voulimikihttp://www.blogger.com/profile/12038082471004136685noreply@blogger.com0