Τρώγοντας

Δεν γράφω, ούτε διαβάζω όσο θά ΄θελα. Το μόνο που κάνω με συνέπεια είναι να τρώω. Λες και έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου πόσα κιλά μπορώ να φτάσω. Σε λίγο θα εκραγώ. Είμαι ήδη 87.5. Για πρώτη φορά στη ζωή μου. Είμαι καλά, τρώω. Δεν είμαι καλά, τρώω πάλι. Χωρίς να πεινάω. Και όταν πεινάω πάλι τρώω. Κάθε πρωί λέω θα φάω λιγότερο από όσο έφαγα χτες. Κάθε βράδυ διαπιστώνω ότι έχω φάει περισσότερο από την προηγούμενη. Και τώρα γράφω και τρώω. Σοκολάτα. Green & Black, μιά από τις αγαπημένες μου. Αλλά και όταν δεν μπορώ να το παίξω γκουρμέ, ρίχνω στον μέσα σκουπιδοντενεκέ ότι υπάρχει. Έτσι αντιμετωπίζω τον εαυτό μου, σαν σκουπιδοντενεκέ. Γιατί μου κακοφαίνεται όταν έτσι με αντιμετωπίζουν και οι άλλοι; Ξέρω τη λύση. Αλλά δεν την εφαρμόζω. Γιατί; Τα ερωτηματικά με κυνηγάνε, ο ήρωας την νουβέλλας μου επίσης, εμφανίζεται μπροστά μου σαν το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ. Με κοιτά επίμονα και ρωτά τι έχω σκοπό να τον κάνω. Άν θα πάρει ποτέ σάρκα και οστά ή θα καταλήξει στον σκουπιδοντενεκέ μέσα μου. Μόνο που θα μείνει αχώνευτος, θα τον ρεύομαι για το υπόλοιπο του βίου μου. Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Και δεν το κάνω γιατί πρέπει. Ή μήπως όχι;