Και έρχεται η ώρα που καταλαβαίνεις πως βαδίζεις πάνω σε έδαφος σαθρό, κι από στιγμή σε στιγμή μπορεί να βουλιάξεις. Κοιτάς γύρω και δεν υπάρχει τίποτε να πιαστείς, βλέπεις μόνο κι άλλους να περπατούν μαζί με εσένα και να προσπαθούν να γλιτώσουν, ο καθένας τον εαυτό του. Περπατάτε όλοι αργά, με το κεφάλι σκυμένο, εγκλωβισμένοι σε ένα σύννεφο σιωπής. Η παραμικρή κίνηση εκτός ρυθμού, ακόμη κι ένα μικρό παραπανίσιο βήμα, ο παραμικρός θόρυβος, ακόμη κι αυτός ενός αναστεναγμού, θα έχει σαν συνέπεια να ανοίξει η γη και να σας καταπιεί. Αν υπάρχει κανείς να σας βλέπει από μακριά δεν θα μπορεί να διακρίνει αν είστε ζωντανοί ή νεκροί, κινούμενες σκιές να περπατάτε αέναα στο πουθενά. Κι εκεί που αναρωτιέσαι πόσο ζοφερή είναι η πραγματικότητα σου η εσωτερική σου φωνή σου ψιθυρίζει ως άλλη Winnie: Another happy day. Επειδή μπορείς να δεις τον ορίζοντα κάπου στο βάθος και μόνο γι' αυτό.
